RękoDzielni - Forum u Maranty

[olka6628]

Kochane, może mi coś podpowiecie. Jak postępować ?Ale zacznę do początku . Po rozwodzie zamieszkałam z dzieckiem u Rodziców. A oni zaczęli wtrącać się w moje życie, zwłaszcza matka .Moi rodzice-to do przesady pobożni ludzie. Ale w trakcie mszy potrafią się zajale kłócić. W domu może być tylko radio Maryja.Niczego innego nie mogę posłuchać. Gdy wychodzę, do swojego pokoju-matka ma do mnie pretensje, że nic nie robię. Cały czas mnie kontroluje, cokolwiek zrobię-musi wtrącić swoje "trzy grosze". Rozmowy nie skutkują.
Ja jestem na rencie socjalnej, dochody mam niewielkie ,i nie stać mnie na wynajęcie czegokolwiek. Proszę doradźcie mi co robić w takiej sytuacji. A może to ja jestem "ta zła".
Jak się wyrwać tej matni.olka6628 Ps. Ale mam doła.

Kto ocenił?

[Awenturyn]

To trudna sytuacja i raczej postępowania rodziców nie zmienisz.Masz prawo do swojego życia i nikt nie powinien ci nic narzucać-wiem wiem łatwo mówić
Moim zdaniem jedyne rozwiązanie to wyprowadzka.Podejdz do swojego urzędu i dowiedz się jaka jest szansa na przydział mieszkania socjalnego i złóż dokumenty.Zapewne troche to potrwa no ale prędzej czy później może dostaniesz takie mieszkanie.Przy niskich dochodach masz szanse je dostać i jeszcze dodatek mieszkaniowy więc napewno dałabyś rade.

Kto ocenił?

[weronika5810]

też tak uważam warto sprobować

Kto ocenił?

[czeremcha]

A póki co - poszukałabym pomocy psychologa... Kogoś, z kim można długo porozmawiać. Oni znają różne "myki", które pomagają przetrwać podobne sytuacje. Na pewno - jeśli się wkoło porozglądasz - znajdziesz kontakt do jakiejś darmowej poradni...

Ania

Kto ocenił?

[Awenturyn]

[Kamoni]

A może jak oni tacy wierzący to idź do księdza i poproś o pomoc.Musisz coś robić nie poddawaj się musisz walczyć o swój spokój.

Kto ocenił?

[kot]

[Awenturyn]

[ciapara]

Mnie zastanawia inna rzecz. Jak rodzona córka nie moze się dogadac z matką???

Dla mnie jedna rozmowa z mamą załatwiłaby temat.
Coś w rodzaju.

"Mamo ja wiem ze chętnie mi pomagasz. Że daliście mi dach nad głową i mojemu dziecku w ciężkim dla mnie okresie życia. I bardzo to doceniam. Naprawdę.
Wiem że mnie rozumiesz. Chcesz być pomocna. Doradzać mi w kłopotach. Ale jest mi ciężko po tym rozwodzie.... Zrozum, że czasem jak idę do mojego pokoju, że chcę pobyć sama ze swoimi problemami. "

Kto ocenił?

[kot]

[Awenturyn]

ciapara, oj uwierz można sie nie dogadywać

Cytat:

Zrobili dobry uczynek, przyjmując córkę z dzieckiem, jednak to ich mieszkanie. Ludzie w pewnym wieku mają swoje nawyki, lubią spokój w domu itd.

jak lubią spokój to nie powinni jej przyjmować lub ustalić "zamiszkaj z nami dopóki czegoś nie znajdziesz" ale to i tak nie nakazuje im wtrącania się
z reszta olka6628 napisała

Cytat:

Cały czas mnie kontroluje, cokolwiek zrobię-musi wtrącić swoje "trzy grosze". Rozmowy nie skutkują.

sory ale to nie jest "normalne" zachowanie nawet jeśli się jest na łasce rodziców

Cytat:

Ona też nie ma prawa ingerować w ich życie, narzucać im czego mają słuchać i jak się modlić czy nie modlić.

no właśnie i to działa w dwie strony

Kto ocenił?

[ciapara]

Awenturyn,

Cytat:

oj uwierz można sie nie dogadywać

W takim razie wiedząc, że nie dogaduje się z matką. Powinna dążyć aby sytuację konflikotwą rozwiązać. Możliwości są dwie:

Pierwsza- wyprowadzić się i żyć jak chce. Na swoich warunkach.

Druga. Korzystać z dachu nad głową u rodziców i jednak robić wszystko, aby nie konfliktować się.

Nie ma trzeciego wyjścia.

I tak jak kot, napisał. Ci rodzice to lekko licząc mają 68 lat. Mają swoje nawyki. Niekoniecznie muszą chcieć je zmieniać na stare lata.

Kto ocenił?

[Gośka]

[/quote]

Proszę zauważyć, że dziecię, które tak się publicznie skarży na własnych rodziców ma już blisko 50 lat, a co za tym idzie rodzice też mają sporo lat.
[/quote]

Ludzie - kto tu skarży toż kobieta prosi o radę i przedstawia sytuację jaka istnieje i pyta się co robić bo widocznie nie ma przy sobie pomocnej dłoni. Szczerze mówiąc jak czytam niektóre wypowiedzi to ręce opadają... Czy jak biorę (nawet dorosłe) dziecko pod swój dach mam mu dyktować co ma robić? No chyba, że dziecko nadużywa alkoholu czy coś w tym stylu no to rozumiem. Trochę tolerancji. Po to brali ją do siebie żeby mieć kogo ustawiać? Niestety wiem, że z rodzicami nie zawsze można dogadać się. Trzeba wiele siły z jednej i drugiej strony aby wszyscy mieli w domu (zwłaszcza wielopokoleniowym) względny spokój. Wiem bo tak mieszkałam. Mam też koleżankę mającą starszych rodziców - i wiem jak lubią wtrącać się w jej życie (zwłaszcza mama) - na szczęście nie mieszkają razem. I znam to z nie tylko z opowiadania ale sama widziałam różne sytuacje. Więc nie krytykujcie dziewczyny
Kocie tu nie chodzi chyba o to że ma pretensje do rodziców, że modlą się i chodzą do kościoła, tylko,że potrafią się posprzeczać nawet w kościele nie mówiąc już o domu. To jest tak po katolicku?
Mam nadzieję, że mnie nie zlinczujecie.

Kto ocenił?

[kot]

[Gośka]

przepraszam, ale nie podejmuję dyskusji
pozdrawiam

+1     Kto ocenił?

[Kamoni]

Cytat:

przepraszam, ale nie podejmuję dyskusji

ja również
pozdrawiam

+1     Kto ocenił?

[kot]

[czeremcha]

Kocie - gorączkujesz się.

Wspomniane przez kogoś wspólne pójście do psychologa to byłoby idealne rozwiązanie , a określasz je jako nagonkę na rodziców "kótrymi powinien zająć się psycholog ".

Psycholog pomaga ludziom wydobyć się z emocjonalnych sytuacji kryzysowych, a wspólna wizyta u niego służyłaby właśnie temu, o czym piszesz - wysłuchaniu obu stron przez niezaangażowaną w konflikt osobę. I znalezieniu jakiegoś wyjścia z sytuacji.

Jeśli ktoś pisze o sobie, że "ma doła" - to oznacza, że jest w naprawdę trudnej dla niego sytuacji. Nawet, jeśli dla kogoś innego ta sytuacja jest banalna.

I WOŁA O WYSŁUCHANIE I POMOC!

"Prośba o radę powinna wyglądać inaczej."

Jutro może stanąć na krawędzi dachu. Wątpię, czy policyjny negocjator zażąda zmiany formy rozmowy. Jak nie staniesz twarzą do mnie, to nie będziemy rozmawiać...

Najpierw uspokoić, potrzymać za rękę, potem - wysłuchać...

"Jakim prawem oceniacie osoby Wam nieznane?"

Właśnie...

Nie oceniasz - a twoje posty pełne są słów "nie powinno", "powinno", "można było inaczej"... Czyli - wszystko robi źle...

Też się zdziwiłam, że post umieściła w wątku "wiara"...

Może spodziewała się po prostu dostać od kogoś odpowiedź: Skoro twoi rodzice są bardzo wierzący, to może jest jakaś szczególna osoba - ksiądz, zakonnik czy zakonnica - z którymi się częściej spotykają i z którego zdaniem liczą. Może ta właśnie szczególna osoba mogłaby na twoją prośbę spróbować stać się negocjatorem miedzy tobą a rodzicami?

Tak to - po części - odebrałam. Kamoni chyba też...

I jakoś nie widzę nigdzie napaści na rodziców. Za to - mnóstwo nadinterpretacji...

Ania

+2     Kto ocenił?

[kot]

[czeremcha]

[olka6628]

Witam, dziękuję wszystkim osobom które wypowiedziały się po moim poście. Widzę ,że temat wzbudził ożywioną dyskusję. Z podpowiedzi skorzystam.
olka6628

Kto ocenił?

[maranta]

[calicja]

Nigdy nie miałam takich problemów - szybko nauczyłam moją mamę aby nie wtrącała się w moje sprawy, w wychowanie mojej córki, jednak mnie było łatwiej bo byłam samodzielna finansowo, mieszkałam sama od 24 roku życia i mam taki charakter, ze nie pozwalam sobie na wtrącanie w moje sprawy. Mama tylko "mogła" mnie odwiedzać i "łaskawie pomagać" w wychowaniu córki. Mój podstawowy argument to "sama sobie poradzę możesz mi pomóc ale na moich warunkach". I tak było.

Rozumiem, że w twojej sytuacji ciężko będzie osiągnąć taką samodzielność i niezależność - może jednak zacznij robić jakieś kroki w tym kierunku i powiedz w spokojny sposób rodzicom dlaczego to robisz. Podstawowa sprawa w takiej rozmowie to nigdy nie mówić "JACY SĄ ONI - rodzice" - zawsze mów "CO TY CZUJESZ". Rozumiesz? Nie mów - "nie wchodź do mojego pokoju" - mów - "czuję się .... tu odpowiednie słowo, które oddaje twoje uczucia (niezręcznie, osaczona) .... gdy wchodzisz co chwila do mojego pokoju." Mów o swoich odczuciach a nie o swoich pretensjach do mamy.
Taki sposób rozmowy uspokaja, nie rodzi agresji i pretensji.

I drugi sposób - używaj słowa DLACZEGO? Pytaj o powody.
Mamo, dlaczego sądzisz, że źle to robię? Dlaczego uważasz, że nie mogę odpocząć w swoim pokoju? Dlaczego uważasz, że powinnam postępować tak jak Ty? Czy sądzisz, że każdy powinien zachowywać się tak samo? A ty lubisz jak ktoś tobie ciągle zwraca uwagę?

itd itp i zawsze daj jej szansę na odpowiedź - a potem kolejne pytanie - będzie miała dość po kilku dniach, zachowuj spokój i przyjacielski ton - zdziwisz się jak to działa.
Nie dyskutuj "argument za argument" bo to rodzi konflikt, pytaj !!!- jeśli dobrze przemyślisz pytania, mama sama sobie - odpowiadając na nie - udowodni, że nie ma racji.

powodzenia

+5     Kto ocenił?

[cedra]

Po założeniu własnej rodziny krótko mieszkałam z rodzicami. Nie zawsze było łatwo, bo każdy z nas miał swój pomysł i pogląd na pewne sprawy.Wspólna kawa i rozmowa zazwyczaj pomagała. Pewnie, bywało ze jedna rozmowa nie pomogła w rozwiązaniu, ale wtedy próbowaliśmy do skutku. Wiem jedno nie ma innej drogi jak szczera rozmowa. Może właśnie tego mama oczekuje, żeby usiąść przy kawie i szczerze z córką porozmawiać, o tym co boli, co cieszy, że jest wdzięczna za to i tamto, ale przeszkadza jej to i owo. Tyle,że do takiej rozmowy ( tej pierwszej prawdziwie szczerej) trochę trzeba się przygotować i wyciszyć. Zrobić " rachunek sumienia", albo jak kto woli bilans zysków i strat. A jeśli rozmowa nie oczyści atmosfery i nie pomoże osiągnąć kompromisu tam, gdzie iskrzy to zostaje tylko wyprowadzka.
olka6628 - myślę,że założyłaś wątek i napisałaś post po jakimś kolejnym spięciu, pod wpływem emocji, w poczuciu bezradności. Tak bywa,że czasem musimy z siebie wyrzucić coś co gniecie. Uwierz rozmowa lepiej działa niż jakikolwiek lek.
Wspólne wyjście do psychologa ?! Dlaczego nie? Ale dopiero po szczerej rozmowie bez kogokolwiek z zewnątrz. Jęśli podejmiecie decyzję o włączeniu psychologa to wtedy wszyscy powinniście udać się do niego - Ty, rodzice, ale też Twoje dziecko ( chyba,że jest maleńkim dzieckiem- to nie włączałabym go)
Jeśli chodzi o rodziców, ich pobożność - czyż my sami często czynami nie zaprzeczamy temu co mówimy, deklarujemy?
Nie oceniajmy tylko próbujmy rozmawiać, delikatnie napominać ( nawet rodziców jeśli jest taka konieczność) byle z wyczuciem i szacunkiem.

+3     Kto ocenił?

[cedra]

Tak teraz pomyslałam! A może Twoi rodzice tak bardzo przeżywają twoje problemy, że chcąc Cię ustrzec pogubili się i nadmiernie ingerują. Troche tak jak z małym dzieckiem, które chcemy ustrzec przed maleńkim nawet siniakiem, biegamy za nim chronimy,wręcz ograniczamy jego przestrzeń a ono i tak zrozumie dopiero, gdy dotknie gorącego, bądź gdy stłucze kolano. Może Twoi rodzice chcą Cię chronić tylko obrali złe metody.

Kto ocenił?